فصل دوم پایان نامه،پیشینه،ادبیات پژوهش ،کارشناسی ارشد روانشناسی،مفهوم ،مبانی نظری،مبانی نظری وپیشینه تحقیق پیشینه و مبانی نظری بیماری اتيسم دارای 22 صفحه وبا فرمت ورد وقابل ویرایش می باشد

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)
همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه
توضیحات نظری کامل در مورد متغیر پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
منبع : انگلیسی وفارسی دارد (به شیوه APA)
نوع فایل: ورد و قابل ویرایش با فرمت .doc
بخش هایی از محتوای فایل پیشینه ومبانی نظری::

اتيسم

اتيسم طيفي از اختلالات است. در اصطلاح کلي، به اين معني است که فرد مي­تواند داراي يک اتيسم خفيف يا خيلي شديد باشد. در بالاترين انتهاي طيف سندرم آسپرگر وجود دارد، که بعضي از اوقات سندرم پروفسور کوچک ناميده مي شود. پايين ترين انتهاي طيف اغلب اتيسم کلاسيک ناميده مي شود که معمولا همراه با عقب ماندگي ذهني است. در بين اين طيف انواع اختلالات نافذ رشد شامل سندرم رشد اختلال فروپاشنده دوران کودکي، اختلال نافذ رشدغير اختصاصي وجود دارد (گریر و آفیت، 2009).

اُتيسم اختلال رشد ذهني پيچيده­اي مي­باشد كه معمولا در ۳ سال اول زندگي شخص ممكن است بروز كند. به نظر مي­رسد كه يك اختلال در سيستم عصبي كه باعث عدم عملكرد صحيح مغز مي­شود در ايجاد اين بيماري مؤثر مي باشد­. اين اختلال در بيماران اُتيستيك باعث مي­شود كه مغز نتواند در زمينه رفتارهاي اجتماعي و مهارتهاي ارتباطي به درستي عمل كند. كودكان و بزرگسالان اُتيستيك در زمينه ارتباط كلامي و غير كلامي‍، رفتارهاي اجتماعي، فعاليت­هاي سرگرم كننده و بازي داراي مشكل مي باشند. اُتيسم يكي از پنج بيماري مي باشد كه در مجموع به آنها اختلالات نافذ رشد مي گويند. اين پنج بيماري عبارتند از: اُتيسم، اختلال آسپرگر، اختلال عدم تمركز دوران كودكي، اختلال رِت، و اختلالات نافذ رشد كه با معيارهاي بيماري هاي ذكر شده مطابقت ندارند. هر كدام از اين بيماري­ها داراي معيارهاي شناخت خاص خود هستند كه توسط انجمن روانشناسي آمريكا مشخص شده اند. در بيماري هاي طيف پي دي دي، اُتيسم بيشترين تعداد را دارا مي باشد كه تقريبا بين ۲ تا ۶ كودك از هر ۱۰۰۰ كودك به آن دچار مي شوند. اين بدين معنا است كه در كشوري مانند ايران با جمعيت حدود ۷۰ ميليون نفر احتمال مي­رود حدود ۲۸۰ هزار بيمار اُتيستيك وجود داشته باشند و فراموش نكنيد كه اين تعداد هر روز در حال رشد مي باشد. طبق مطالعات انجام شده توسط وزارت آموزش و ساير سازمان هاي دولتي آمريكا، اُتيسم در اين كشور با نرخ رشدي برابر با ۱۰ تا ۱۷ درصد در حال ازدياد است. در ساير كشورها نيز مانند كشور ما اين بيماري در حال رشد نگران كننده­اي است كه متأسفانه حركت جدي از طرف سازمان­هاي مسئول در جهت شناساندن اين بيماري به جامعه و موارد لازم انجام نشده است (دوجا و رابرت، 2006).

اُتيسم در سراسر دنيا ديده مي­شود و فقط در پسران بيشتر از دخترها مشاهده شده است. به عبارت ديگر نژاد، مكان زندگي، ميزان سواد، وضعيت مالي، نوع اعتقاد، شيوه زندگي، و. . . هيچ كدام تأثيري در شانس بروز اُتيسم ندارند (دوجا و رابرت، 2006).

2-1-1-1 نشانه هاي عمومي بيماري اُتيسم:

از زماني كه آگاهي عمومي در باره اين اختلال شروع به افزايش كرد، بيشتر افراد حتي بعضي ازمتخصصين پزشكي و آموزشي هنوز درك درستي از نحوه تأثير گذاري اين اختلال بر افراد ندارند و از چگونگي برخورد و درمان اين افراد دانش كافي ندارند. به عبارت ساده­تري مي­توان گفت در ميان اين بيماران مي­توان افرادي را مشاهده كرد كه تماس چشمي، رفتار خوب اجتماعي و بعضي از فاكتورهائي را كه در كودكان اُتيستيك مشاهده نمي­شود، داشته باشند ولي در عين حال در ساير فاكتورها با كودكان سالم فرق داشته باشند. به همين دليل تشخيص و تعيين روش درمان و نيز بررسي پيشرفت و مشخص كردن مراحل درمان نيازمند افراد متخصص با دانش كافي مي باشد (راتر، 2005).

اُتيسم را مي توان يك بيماري با طيف گسترده معرفي كرد. اين بيماري مي­تواند نشانه هاي فراواني داشته باشد كه توسط اين نشانه ها اُتيسم را مي توان از درجات خفيف تا شديد درجه بندي كرد. اگرچه اُتيسم را مي­توان توسط يك سري از رفتارها تشخيص داد ولي افراد اُتيستيك مي توانند تركيبي از اين رفتارها را داشته باشند و الزاماً نبايد رفتارهاي اختلالي تعيين شده را به صورت يك­جا از خود نشان بدهند. ممكن است دو كودك كه يك تشخيص براي آنها داده شده است، از نظر رفتاري با هم تفاوت نشان بدهند و از نظر مهارت­ها نيز با هم تفاوت داشته باشند. ممكن است والدين كلمات متفاوتي را در رابطه با بيماري اين كودكان بشنوند مانند شبه اُتيسم، متمايل به اُتيسم، طيف اُتيسم، اُتيسم با عملكرد بالا و پائين، با توانائي بالا و پائين. والدين بايد توجه داشته باشند كه مهمتر از عنوان بيماري، پرداختن به درمان آن است. بايد در نظر داشت كه اين كودكان با درمان مناسب و به موقع مي توانند مطالب را بياموزند، رفتارهاي درست را از خود نشان داده و در آينده مانند افراد عادي زندگي كنند. اما بدست آوردن اين اهداف مستلزم درمان به موقع و درست، تحمل مشكلات و سختي هاي مربوط به اين درمان است (راتر، 2005).