فصل دوم پایان نامه،پیشینه،ادبیات پژوهش ،کارشناسی ارشد روانشناسی،مفهوم ،مبانی نظری،مبانی نظری وپیشینه تحقیق مبانی نظری و پیشینه تحقیق جرم و جرم شناسی و بررسی ویژگیهای شخصیتی مجرمان دارای 75 صفحه وبا فرمت ورد وقابل ویرایش می باشد

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)
همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه
توضیحات نظری کامل در مورد متغیر پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
منبع : انگلیسی وفارسی دارد (به شیوه APA)
نوع فایل: ورد و قابل ویرایش با فرمت .docx
بخش هایی از محتوای فایل پیشینه ومبانی نظری::

تاریخچه

بر مبنای بررسی های تجربی و تحلیل های آماری، آیسنک شخصیت را دارای چهار عامل اصلی می داند. یکی از عوامل اصلی که با توانش مرتبط است، عامل هوش عمومی (G) می باشد و سه عامل مزاجی دیگر، برونگردی، نورزگرایی و پیسکوزگرایی نام دارد. آیسنک، بر این باور است که اگر چه عامل توانش، یکی از عواملی است که نقش مهمی را در ارتکاب جرم ایفاء می کند، اما در مقایسه با عوامل مزاجی اهمیت کمتری دارد.

آیسنک فرد برونگرد را با مشخصه های جامعه طلبی، برانگیختگی، خوش بینی و نیاز به محرک و تغییر محیط تعریف می کند. برونگردها به سرعت دچار تغییرات خلقی و پرخاشگری می شوند و معمولاً قابل اعتماد نیستند. از آنجا که افراد برونگرد (E) به محرک ها و تحریک هایی برای درهم شکستن احساس ملال ناشی از روزمرگی نیازمندند، با احتمال بیشتری از قانون سرپیچی می کنند و فرصت هایی را که برای انجام اعمال نامتفاوت یا حتی ضد اجتماعی پیش می آیند از دست نمی دهند، افزون بر این، برخی از ویژگی های نظام عصبی فرد برونگرد (E) نه تنها وی را به جستجوی محرک ها وا می دارد، بلکه مانع اکتساب و درونی سازی قوانین اجتماعی نیز می شود. نورزگرایی نیز مانند برونگردی، در رابطه ی بین شخصیت و جرم به عنوان یک متغیر معنادار عمل می کند.

این متغیرها که آن را گاهی هیجان پذیری نیز نامیده اند، منعکس کننده گونه ای آمادگی زیست شناختی برای واکنش جسمانی نسبت به رویدادهای تنیدگی زاست.

آیسنک، عقیده دارد که احتمال بروز رفتارهای مجرمانه در فرد هیجان پذیر، بیش از شخصی است که نمرات پایینی در این بعد بدست می آورد.

آیسنک عقیده دارد که مانند برونگردی و نورزگرایی، پیسکوزگرایی نیز یکی از ویژگی های برجسته جامعه ی مجرمان است و بخصوص در آن هایی که به جرایم خشونت آمیز دست می زنند، بسیار بارز می باشد. (دادستان، 1382، ص156).

برخی از نظریه ها در چهارچوب روان پریشی مانند نظریه ی رکلس ردینز عقیده دارند که «تصور از خود» دارای نقش حیاتی در تحول رفتار مجرمانه است. پژوهش هایی که از این زاویه انجام شده اند، نشان داده اند که سطح «حرمت خود» در گروه های مجرمین، پایین تر از غیر مجرمین است. (برنت و همکاران، 1992، ص 89).

بعضی از روانشناسان، انحراف را بر حسب نقص شخصیت توجیه می کنند، در نتیجه این پژوهشگران احساس انحراف را بیش از آنکه به ژن های غیرعادی نسبت دهند، به تجربه های نابهنجار نسبت می دهند. (ستوده، 1372، ص 111).

یوشل و سامنو (1979)، ادعا نموده اند که بزهکاری، یکی از ویژگی های شخصیت می باشد، اما باید توجه داشت که آن ها از نظریه ی آیزنک که شخصیت را به صورت یک ویژگی ذاتی ناشی از سیستم عصبی توصیف می کرد، پیروی نمی کنند، بلکه آن ها نوع شناخت و بینش را مدنظر قرار می داند که بر نقش پیش داوری و اشتباه در تفکر در رفتار بزهکاری تأکید می نمود. آن ها اعتقاد داشتند که شخصیت فرد، شدیداً تحت تأثیر تعامل والدین – کودک در دوران کودکی می باشد و در طول دوران زندگی رشد می نماید. یوشل و سامنو، بر این باور بودند که کل رفتار انسان نتیجه ی روند یک تفکر معقول است. افراد مجرم یا بزهکار به دلیل اشتباه و پیش داوری در افکارشان به یک مرحله ی رفتاری می رسند که برای اکثر مردم غیر قابل قبول می باشد. یوشل سون و سامنو براساس مصاحبه ای که از 240 متخلف مرد که از گروه مختلف شامل بیمارستان های روانپزشکی و درمانگاه نیز می شد، به این نتیجه رسیدند که ویژگی های شخصیت افراد بزهکار، دارای چهل نوع اشتباه فکری است. (پو تواین و سامونز، 1383، ص256).

برووسکی (1972)، بر اساس جمع بندی نتایج نه تحقیق آمریکایی که بین سال های 1918 تا 1970 انجام شده بودند، میزان اختلال های روانی در متهمان و مجرمان را بین 16% تا 95% برآورد کرد و متذکر شد که بیشترین فراوانی به اختلال های شخصیت اختصاص داشته است. (راب وابت و فیوناهینز، 1383، ص78).

اخیرا نیز گون و همکاران (1991)، اطلاعات حاصل از یک مصاحبه ی نیمه ساخت یافته و مندرجات پرونده 1365 مرد بزرگسال و 404 بزرگسال جوان در 16 زندان انگلستان را با ضوابط تشخیصی ICD مطابقت داده و به این نتیجه رسیدند که 40% نمونه مورد بررسی ضوابط یک مقوله ی تشخیصی مانند سوء مصرف مواد (23%)، اختلال های شخصیت (10%)، روان آزردگی (6%)، روان گسستگی (2%) و اختلال های جسمانی (8/0%) منطبق بوده است. (وایت و هینز، 1383، ص127).

تعریف جرم

جرم، یک پدیده ی اجتماعی است و با خلقت بشر، تحت عناوین متفاوت از قبیل سرپیچی، سرکشی، رفتار ناشایسته و ناپسند آغاز گردیده است، چنانکه در قرآن مجید می فرماید:

«وَ اذا قُلنا لِلمَلائکه اسجدوا لادمه فسجدوا الا اِبلیس الی وَاستَکبر وَ کان مِن الکافرین»

«چون فرشتگان را فرمان دادی که بر آدم سجده کنی، همه سجده کردند مگر شیطان که ابا و تکبر ورزید و از فرقه کافران گردید».

جرم، نه تنها در بین اجتماع، بلکه در بین حیوانات و نباتات نیز اتفاق می افتد. جرم در حالت انزوا و انفراد، مفهومی ندارد و از نظر زمان و مکان متغیر است.

بعضی از اعمال که در قرون گذشته در بین طوایف و قبایل مختلف جرم محسوب می شده، امروزه به آن ها عنوان جرم اطلاق نمی گردد و یا بالعکس.

دانشمندان هر یک، با توجه به رشته ی تخصصی خوب و عقاید مکتبی که از آن ها الهام گرفته اند، تعریف های گوناگونی از بزه نموده اند، ولی تاکنون تعریف جامعی که مورد قبول همگان قرار گیرد به عمل نیامده است.

حقوقدانان، با توجه به جرایم مندرج در قوانین کیفری و یا تعریفی که قانونگذار از جرم به عمل آورده است، اکتفا می کنند. در صورتی که جامعه شناسان، با بررسی موضوعات اجتماعی و جرم شناسان بر مبنای اصول جرم شناسی به تعریف بزه می پردازند.

اصول جرم شناسی

چهار پدیده یعنی علت، انگیزه، شرط، عامل، اصول جرم شناسی را تشکیل می دهد.

مبحث اول : علت

در جرم شناسی، علت آفریننده جرم است. یک علت قبل از اثر به وجود می آید و سپس اثرات آن ظاهر می شود. به طور کلی، علت، ناشی از مجموعه ی چندین عامل جرم زا و فقر عوامل بازدارنده می باشد.

کین برگ می نویسد: هر عملی که از فردی سر می زند، واکنش یک محرک است، تمام اعمال انسانی، تحت تأثیر وضع جسمی و روانی محیط اجتماعی است و از اثر مجموع عوامل مذکور یک علت پدید می آید.

عده ای از دانشمندان، در تعریف علت در جرم شناسی، معتقدند که هر گاه تأثیر عاملی در یک مجرم بیش از تأثیر آن عامل در افراد عادی باشد، علت نامیده می شود. (دانش، 1374، ص189).

مبحث دوم : انگیزه

انگیزه، غرض یا محرک اراده، یک پدیده ی فردی و درونی و روانی است که آن را علت غایی و یا مقصد و هدف نهایی نیز توصیف می کنند.

عده ای از دانشمندان، معتقدند که انگیزه، ذوق یا سود و یا احساسی است که فرد را به طرف ارتکاب جرم می کشاند.

برخی دیگر عقیده دارند که علت، یک پدیده خارجی و عینی است که بین فرد و وضعیت ارتباط برقرار می کند، اما انگیزه ریشه روانی و ذهنی دارد.

با اینکه تعیین حدفاصل بین علت و انگیزه تا حدی مشکل است، اما گاهی انگیزه به حدی قوی است که بدون تأثیر علت خارجی، فرد را به ارتکاب جرم سوق می دهد. مثلا بیماری های روانی، اختلالات عاطفی از انگیزه های بسیار موثر در بروز حالت خطرناک و وقوع جرایم هستند.

در تحقیق و پژوهش های جرم شناسی، تشخیص بین علت و انگیزه ضروری است. انگیزه ی ربودن مالی برای ضرر و زیان رساندن، با انگیزه ی سرقت برای سد جوع و گرسنگی و یا رفع نیاز کاملاً متفاوت است. (دانش، 1374، ص 191).

مبحث سوم : شرط

شرط امری است که در ایجاد شیئی دیگر مؤثر و سبب اتفاقات و تحریکات اضافی می شود.

بعضی از متخصصین، علت را شرط لازم در وقوع جرایم می دانند و معتقدند که بدون شرط، عملی از قوه به فعل در نمی آید و در نتیجه، شرط و علت یکی بوده و قابل تفکیک نیستند.

پیناتل، شرط و علت را از هم تفکیک کرده و می نویسد که : شرط، پدید آورنده عوامل مختلف است و بر تعداد آنچه وجود دارد افزوده و محرک عوامل موجود در تقویت کننده آنهاست که با ازدیاد تحریکات، سبب بروز اتفاقات و حوادث تازه شده و زمینه را برای بروز جرایم گوناگون آماده می کند. (دانش، 1374، ص 193).