لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : پاورپوینت خانه های ايراني.ppt( قابل ويرايش و آماده ارائه )
تعداد اسلاید 80 اسلاید
قسمتی از متن .ppt :


در معماری ایرانی و در شکل‏گیری فضاهای مختلف و بخصوص فضاهای مسکونی، مسائل اعتقادی و خاص ایرانیان تأثیرگذار بوده است. یکی از این ویژگیها، احترام به زندگی خصوصی و حرمت قائل شدن برای آن است. دیگری عزت نفس ایرانیان است که این نیز به نحوی در خانه‏های ایرانی قابل مشاهده است.
به شهادت تاريخ معماري اسلامي، خانه هايي كه مسلمانان براي خود بنا مي كردند بنوعي امتداد و گسترش مسجد تلقي مي شد. خانه هايي كه سادگي و طهارت مسجد را استمرار مي بخشيد. فرش هايي كه انسان با كفش هرگز بر آن پاي نمي گذارد. خلوت اتاقهاي عاري از هرگونه تجمل كه ميان خانه و مسجد پيوندي معنوي برقرار مي سازد

خانه همان نگینی است که روزگاری در سرزمین مان پشت به دیوارهای ستبر کاهگلی و رو به حیاطی هر چند کوچک ، در دل خویش می نمود و همه زندگی خود را - چه زیبا و چه ملال آور ، برای ساکنین خود نگه می داشت و در دل بافتی محلی، متشکل از طبقات اجتماعی مختلف ، قرار می گرفت . گرچه رو به بیرون نداشت ، اما دل در بیرون داشت . همه ضخامت آن دیوار ها نمی گذاشت اهالی محل از حال هم بی خبر بمانند و اجتماعات مردمی در مسجد و حسینیه و چارسوق های بازار شکل می گرفت .
خانه ، شکل تبلور فضای خصوصی در معماری ایران است .شکل این خانه در گذشته ، دارای خصوصیاتی مشترک در پهنه سرزمین ایران بوده است . بنای آن به صورت مجموعه ای یک تا دو طبقه ، گرداگرد حیاطی غالبا با حوضی در وسط بوده. این خانه سر به تو دارد . تمامی پنجره ها رو به حیاط باز می شوند و از زندگی پر جوش و خروش بیرون سر باز می زنند . شکل خانه نشأت گرفته از مقتضیات جوی ، زندگی خانوادگی و تعهدات دینی اسلامی است . مشکلات جوی همچون روزهای گرم تابستان و شبهای نسبتا خنک را در این خانه های سنتی با تمهیداتی مرتفع ساخته اند . قسمت های مختلف خانه برای زمان های متفاوتی از روز و سال مناسب اند . اتاق ها رو به حیاط باز می شوند و اغلب پنجره ای به بیرون خانه نیست .شکل بلند دیوارها و گودی حیاط ، میزان تابش نور آفتاب را بر آن محدود می کند . در شبهای تابستان ، آنگاه که همه بر بام خانه ها خفته اند ، هوای خنکی که در بام مسطح خانه جریان می یابد به راحتی به سوی حیاط راه می گشاید و در ساعات روز خنکای آن ، بر کف حیاط پرتو افکن گشته ، به یاری خنک شدن خانه می آید . اتاقها توسط حفاظهای مشبک و پنجره های رنگین با نوری نه تیره نه روشن تزئین شده اند .

به نظر می رسد معماری در تعین بخشیدن جامع به روحیات مردم یك عصر و بیان نسبت انسان با عالم درون و بیرونش (هرچند نمادین و انتزاعی) تواناتر از هنرهای دیگر بوده و همچون آینه ای علاوه بر تجلی دادن نیازهای معنوی و مادی انسانها، كیفیت و كمیت زیست آنها را با زبانی خاص نمایانده است.
شاید بارزترین جلوه معمارانه بشر، خانه و خانه سازی باشد:
انسان پس از این که از غارها بیرون آمد و به زراعتگری پرداخت و از شکارچی سرگردان به کشاورز مستقر تبدیل شد، به ایجاد خانه اندیشید. خانه برای آدمیان در طول عصرها و نسل های متمادی، همیشه در بردارنده مفاهیمی بس والا و برین بوده است. سکونت در غار از آن روی که بشر آن را با دست های خود نساخته بود و نمی توانست وی را از بلایای طبیعی صیانت کند و ضمنأ بخشی از طبیعت ِیله و رهای پیرامون بود، هرگز تعلق خاطری برای وی ایجاد نمی کرد و انسان آن را بخشی و حصه ای از روح خود نمی دانست و نمی شمرد.
به مرور زمان که انسان ها بی هم بودن و بی هم ماندن را- به گونه ای شهودی- مهم ترین درد خود تلقی کردند و دریافتند که هرگز نمی توانند بی مساعدت یکدیگر به رابطه های معنی دار بیندیشند و اندیشه و احساس خود را گردآورند، به خانه اندیشیدند. خانه و خانه سازی از این زمان به بعد، به مثابه حوالتی تاریخی برای بشر تلقی شد. به خصوص اقوامی که از موهبت اقلیم حاصل خیز هم برخوردار شده بودند، امر محتوم حیات ذوقی و زیست متعارف خود را در خانه سازی به جریان انداختند و به خانه و خانه داشتن به عنوان موهبتی که می توان بر آن تکیه کرد و افتخار نمود نگریستند.
بشر در فرآیندِ خانه سازی به جایی رسید که هر قومی را که در این صناعت فرخنده جایگاه جمیلی داشت، به دیده تحسین می نگریست و صاحب تمدن می دانست.
واژه خانه در طول روزگاران، چنان با عناصر حیاتی وجود انسان آمیخت که خانه دار شدن را عین سکونت خاطر و خانه به دوشی و خانه خرابی را نهایت درماندگی دانستند.

خانه؛ نخستین جهان آدمی است که او را از مخاطرات و احتمالات دور نگه می دارد و امتداد و استمرار زندگی را به وی توصیه می کند؛ چرا که بدون آن انسان موجودی پراکنده و پر ریخته است. خانه نه تنها حفاظی در برابر رعد و برق آسمانی است، بلکه می خواهد تا انسان را از طوفان های زندگی نیز برکنار دارد. خانه، همیشه آرامشگر و آرایشگر روح و مأوای منیر جسم انسان بوده و خواهد بود.
خانه؛ نقطه ای است که شکل محیطی مفروض را به مکانی مسکون تغییر می دهد. انسان با ساختن خانه از فراخنای بی انتهای پیرامون خود در یک نقطه گرد می آید و از پراکندگی و گریزندگی طبیعت به جمع شدن و تمرکز یافتن روی می آورد. او در طبیعتی که بدون حضور انسان، رها شده، پراکنده و فاقد معنی است، با حضور خود تمرکز، تجمع و معنی پدید می آورد و با بنا کردن خانه به این تمرکز و تجمع واقعیت می بخشد. خانه، جهان سرشار از پدیده های طبیعی و انسانی را متجلی می گرداند. خانه انسان نقطه اتصال و تثبیت شدن در روی کره خاکی و بلکه کلیت عالم و هستی است. از اینرو اهمیت معنایی خانه در وجه اول در ایجاد "حس تثبیت" در كره خاكی و جهان است. تلاش افراد برای صاحبخانه شدن و رهایی از خانه استیجاری بیش از هر چیز ناشی از احساس نیاز معنوی به پیدا کردن نقطه ای برای اتکا در روی خاک و جهان هستی، و برای نجات از معلق بودن و سرگشتگی پنهان است..

خانه ما را متعلق به زمین می کند یا بهتر است بگوییم زمین را به ما متعلق می سازد.
این حس ِتعلق خواهی به جا و مکان اگرچه ظاهری فردی دارد اما دیده ایم که گروه ها و اقوام تنها و تنها از راه تثبیت و تعلق یافتن به جا و مکان ِمشخص است که توانسته اند هویت و قدرت خود را تثبیت کنند.
آنچه خانه را جالب توجه می سازد همین آمیختن آن با کلیت فرهنگ و تمدن است. این است که خانه انسان را از " لانه" حیوانات متمایز می کند و "معماری" به مثابه نوعی " هنر" و در عین حال " علم"، تلاش سازمان یافته انسان برای خانه سازی و متمایز کردن خانه خود از لانه است. اگر از این زوایه تاریخی و انسان شناسانه تاریخ خانه سازی و معماری را دنبال کنیم، در می یابیم خانه در مراحل مختلف تاریخی متناسب با نوع خانواده و ساختارهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و محیطی اشکال گوناگون داشته است. خانه همواره در طول تاریخ به عنوان فضای حد فاصل - میان فرد و جامعه - انگاشته می شده و نقطه آغاز و عزیمتی برای تحرک اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و فضایی انسان بوده است.

حريم يك مفهوم اعتقادي اجتماعي در نزد ايرانيان است كه در خانه بصورت اندروني و بيروني نمود پيدا ميكند.
يك دري (راهرو)
سه دري
5 دري
تالار و ...
....